Pamiętacie film „Schmidt”, w którym grany przez Jacka Nicholsona samotny agent ubezpieczeniowy po przejściu na emeryturę o pustce w swoim życiu opowiadał – za pośrednictwem dołączanych do przekazów pieniężnych listów – kilkuletniemu chłopcu z Tanzanii? Najwyraźniej pamiętają inicjatorzy opisywanego już tutaj projektu budowy taniego laptopa o nazwie XO, przeznaczonego dla dzieci z krajów rozwijających się.
Wskazuje na to pomysł na nowy model (nie tylko) biznesowy funkcjonowania tego projektu.Urządzenie będzie sprzedawane hurtowo rządom uczestniczących w przedsięwzięciu państw, ale także indywidualnym odbiorcom. Jedyny warunek: kupujesz laptopa dla siebie, zapłać za drugiego dla dziecka. W celu obniżenia kosztów dystrybucji, sprzedaż będzie prowadzona przez aukcje internetowe i ma szansę ruszyć w przyszłym roku. W chwili obecnej koszt produkcji komputera XO wynosi około 150 USD. Jeśli więc pomysł dojdzie do skutku, za edukacyjnego laptopa trzeba będzie zapłacić 300 USD, co wciąż wydaje się ceną więcej niż atrakcyjną.
Jestem zachwycony tą ideą, bo po pierwsze to kolejny przykład szukania modeli, w których wymiana nie jest grą o sumie zerowej (zyskują wszyscy), ale także dlatego, że inicjatorzy projektu nie chcą sprowadzić otwarcia sprzedaży na indywidualnych odbiorców wyłącznie do transakcji ekonomicznej. Otóż każdy nabywca dostanie adres mailowy dziecka, za którego komputer zapłacił i będzie mógł z nim korespondować – co daje nadzieję, że oprócz dzielenia się swoimi zasobami finansowymi, będzie mógł podzielić się też swoją wiedzą (i odwrotnie: czyż nie sympatycznie byłoby mieć na pulpicie rysunek wykonany przez naszego „komputerowego podopiecznego”?) czy motywować do nauki angielskiego. Kibicuję temu eksperymentowi, którego skala będzie ogromna: gdy latem pierwsze maszyny zostaną wysłane do Brazylii i Namibii, w internecie ruszy serwis, w którym młodzi użytkownicy XO będą udostępniać efekty swojej pracy z komputerem.