Polscy blogerzy pilnują dziennikarskich standardów

Mamy wreszcie polski odpowiednik afery z fałszywymi zdjęciami Adnana Hajja czy zdemaskowaniem fałszerstwa dokumentów obciążających George’a W. Busha, pokazanych przez stację CBS. Oczywiście – z zachowaniem wszelkich proporcji.

Antybohaterką afery jest Eliza Michalik, publicystka m.in. „Gościa niedzielnego”, „Życia Warszawy” i „Wprost”. W swoim nieistniejącym już blogu w serwisie Salon24.pl Michalik umieściła wpis „PP, czyli kuźnia totalitaryzmu”. Jeden z komentatorów tego wpisu, osoba o nicku „reszta z bani” zauważył, że tekst red. Michalik nie jest w całości – mówiąc oględnie – jej autorskim dziełem. Później można już było zobaczyć „zbiorową inteligencję” w działaniu – lista plagiatów popełnionych przez tę publicystkę systematycznie rośnie. Sprawę skomentowała już także „Polityka” i „Rzeczpospolita”.

W pierwszym zdaniu tego posta napisałem „wreszcie” nie dlatego, że cieszy mnie iż prawicowa publicystka została przyłapana na plagiacie. Rzecz raczej w tym, że choć podobne sytuacje zdarzały się już w przeszłości i to dziennikarzom o znacznie bardziej znanych od Michalik nazwiskach, to po raz pierwszy mamy do czynienia z tak głośnym (choć sprawa wciąż jest „świeża”, już chyba można użyć tego określenia) przypadkiem, w którym to amatorzy za pośrednictwem sieci pokazali światu to, czego w profesjonalnych redakcjach nie zauważano – lub nie chciano zauważać. I to presja blogosfery sprawiła, że sprawy nie uda się zatuszować.

Zdaję sobie sprawę, że wyszukiwanie przełomowych momentów zawsze jest nieco sztuczne i naciągane. Nie zdziwię się jednak, jeśli ktoś za kilka lat w książce o dojrzewaniu polskiej blogosfery nowy rozdział rozpocznie właśnie od „sprawy Elizy Michalik”.