Szulkin: przenieśmy filmotekę do sieci!

W dzisiejszej „Gazecie” można przeczytać tekst Piotra Szulkina, w którym znany reżyser nawołuje do otwarcia polskich archiwów filmowych.

Szulkin znany jest z kontrowersyjnych, ostrych poglądów i z reguły o konsumentach współczesnej kultury wyraża się niepochlebnie. Dlatego jego głos zasługuje na tym większą uwagę. Szulkin wścieka się, że Stowarzyszenie Filmowców Polskich wymusza opłaty od ludzi, którzy wykorzystują w sieci fragmenty polskich filmów. Zamiast straszyć ich sądem, powinniśmy im pomóc – pisze Szulkin. Staje w obronie tego, co nazywamy „kulturą uczestnictwa”, a więc kulturą, w której nie istnieje pojęcie wersji ostatecznej, bo każda medialna produkcja stanowi punkt wyjścia do czerpiącej z niej następnej. I chyba lepiej dla nas wszystkich, jeśli na YouTube pojawi się remiks zrobiony z polskiego filmu, niż z teledysku Dody. Szulkin pisze tak:

Przecież ci młodzi ludzie są najwspanialszym, społecznym podparciem polskiego kina. Jeśli ktoś może wyprowadzić nas ze ślepego tunelu „Magdy M.” i „M jak miłość”, to tylko właśnie ci młodzi ludzie, którzy sięgnęli głębiej niż piwo, porno i konkursy „ale tańca” i „ale śpiewania”.

I dalej:

Otwórzmy serwer ze starymi polskimi filmami przed i powojennymi. Niech fani ściągają. Na zdrowie im, i na zdrowie nam.

Artykuł Szulkina pokazuje, jak bardzo pogubiły się instytucje chroniące z założenia polską kulturę. Mnie przypomina to wypowiedź pana z Biblioteki Narodowej, który podczas grudniowej K2.0 rozbawieniem zareagował na głos z sali, aby skany starych ksiąg wrzucić do sieci. Uważał bowiem, że ochrona polskiej kultury – do której zobowiązuje go prawo – oznacza zamknięcie tejże kultury w pancernym sejfie. Niech więc czyta Szulkina:

Pojęcie kultury ma wiele definicji, najprostszą jest – uprawa. Sianie, zbieranie, sianie, zbierania. Przechowywanie wartości w pamięci pokoleń. Przekazywanie zbiorów, które stają się dobrem wspólnym.

Mam nadzieję, że Szulkina – który niestety od lat funkcjonuje na marginesie filmowego światka, właśnie ze względu na wyrazistość swych przekonań – poprze któryś z „wielkich”. Wajda, może Zanussi. Ten drugi był przecież nawet gościem „Kultury 2.0”.