„My, media?” – po spotkaniu

Mamy za sobą trzecie spotkanie z cyklu „Kultura 2.0”. Uczestnicy dopisali, sprawdziła się też moim zdaniem nowa przestrzeń – w której jest więcej miejsca, szczególnie na kuluarowe rozmowy.

Przede wszystkim ucieszyła mnie (choć było to do przewidzenia!) duża liczba ciekawych głosów z sali. Która stawia nieco pod znakiem zapytania sensowność modelu paneliści + widownia. Zaletą takiego modelu jest pewne uporządkowanie dyskusji – z drugiej strony z perspektywy dyskusji o zaletach dziennikarstwa obywatelskiego, niepokojąco przypomina on tradycyjny model uprawiania dziennikarstwa.

Moje (wybiórcze) sprawozdanie ze spotkania można znaleźć na stronie PWA (do komentowania zapraszam tutaj).

Punktem wyjścia była próba zdefiniowania i doprecyzowania pojęcia „dziennikarstwo obywatelskie”. Oliwia Piotrowska proponowała, by nazwać tak dziennikarstwo wykonywane nie dla zarobku. Według Pawła Nowackiego chodzi o dziennikarstwo, które informując chce też „coś załatwić” – albo jest uprawiane dla sławy i popularności. Pojawiły się wątpliwości co do słuszności pojęcia odwołującego się do określenia „obywatelski” – a pod sam koniec głos, że dziennikarz obywatelski rzadko kiedy spełnia ustawową definicję dziennikarza. Jednym z wątków dyskusji była próba określenia słabych i mocnych stron takiego dziennikarstwa. Wiele osób wskazywało na znaczenie dziennikarstwa o charakterze lokalnym, próbującego załatwiać bieżące, palące sprawy. Adam Plona z gazeta.pl określił takie dziennikarstwo jako „oddolne naprawianie świata”. Według Edwina Bendyka podstawową, znaczącą motywacją jest potrzeba wypowiedzenia się.

Relację opublikował również Mediafun – wraz z nagraniem oraz wypisami kluczowych stwierdzeń.

Kiedy dyskusja trochę zaczęła dryfować w kierunku narzekania na mało widoczne efekty postaw obywatelskich, jacy to jesteśmy nieskuteczni i niechętni wszelkim akcjom, odezwał się Sławomir Sikora, którego historia jest dobitnym przykładem na to, jakie skutki może przynieść postawa i zaangażowanie obywateli w daną sprawę (historia znana z filmu Dług, zbieranie podpisów i wreszcie ułaskawienia przez prezydenta Kwaśniewskiego). Czym jest teraz właściwie 37 tysięcy podpisów wobec np. liczby wyświetleń filmów z Kononowiczem (oraz jego wynikiem w wyborach)? Ilu trzeba ludzi, zaangażowania, aby wywołać wśród ludzi konkretne działanie?

Zyla.pl z kolei blipował całe spotkanie – co okazuje się być całkiem ciekawą formą wychwytywania na bieżąco „smacznych kąsków”.

08.01.2008 19:31
na razie porównujemy się do stanów zjednoczonych? wychodzi na to, że jesteśmy inni?:)
08.01.2008 19:32
wychodzi na to, że ?watchdogi blogowe? w Polsce praktycznie nie istnieje? znowu salon24?
08.01.2008 19:33
dodam w międzyczasie, że relacja jest mocno subiektywna?
08.01.2008 19:35
w końcu Edwin Bendyk – jedyny ?dorosły? ekspert? reszta wychowana na internecie:)

Na koniec wreszcie komentarz Edwina Bendyka z jego bloga:

Dyskusja była długa, czasami nawet gorąca, dosyć jednak w istocie jałowa, bo niestety choć wszyscy mówiliśmy, to jednak widać wyraźnie było brak języka. Pojęcia się mieszały, logiczna spójność zrywała, każdy mówił co uważa, bez jednak ugruntowania swoich uwag w jakichś referencyjnych strukturach intelektualnych dotyczących mediów, komunikacji społecznej, formowania się opinii w trakcie dyskursu publicznego. Taką sytuację Philippe Breton, francuski filozof mediów nazywa ?la crise de la parole?, kryzysem mowy, polegającym na barku kompetencji w problematyzowaniu i posługiwaniu się krytyczną argumentacją.

Zgadzam się z Edwinem – sam wyniosłem ze spotkania szereg ciekawych myśli, ale dyskusja nie pomogła mi uporządkować sobie w głowie zjawiska dziennikarstwa obywatelskiego. Co ciekawe, ostatni głos na sali – odnoszący się do ustawowej definicji dziennikarstwa i sugerujący, że „obywatelskie” nie jest tak naprawdę dziennikarstwem – dowiódł tylko w najlepszym wypadku, że prawo w jeszcze jednej sferze nie nadąża za rzeczywistością.

Myślę jednak, że nie do końca taki jest cel naszych spotkań – dobrym miejscem do wypracowywania pojęć, porządkowania wiedzy, itd. jest za to internet. Tu jednak brak nam umiejętności dyskutowania np. pomiędzy blogami (czego można by się uczyć od blogerów politycznych), a potem porządkowania wypracowanej wiedzy. Co jest żmudne i pracochłonne i najlepiej napisać w tym celu artykuł naukowy.

Czekamy na dalsze uwagi / refleksje!

(fot. Joanna Nowacka)