„Macie problem z homogenicznością”. Wywiad z Aleksandrem Bardem, cz. II

Oto druga część ubiegłorocznej rozmowy z Bardem:

Mirek Filiciak, Alek Tarkowski: Twój nowy zespół, Bodies Without Organs (BWO) jest popularny zwłaszcza w Europie Wschodniej. Czy nie chciałeś wykorzystać tej popularności, patrząc jak parady gejowskie są zakazywane w Polsce, Rosji czy na Łotwie?

Alexander Bard: Nie spodziewałem się nigdy, że będę musiał nagrać kolejne „Crucified”. Myślałem, że problemy gejów zostały rozwiązane. Ale wydarzenia w Polsce i w innych krajach regionu pokazują, że niektórzy mają strasznie twarde głowy. Mamy rok 2007, a wewnątrz Unii Europejskiej zakazuje się parad gejowskich. Uważam, że wolno nienawidzić kogo się chce, ale tworzenie praw otwarcie dyskryminujących ludzi jest niedopuszczalne. Naszą reakcją jest piosenka „Save My Pride”. Śpiewamy, że miłość do ukochanej osoby jest najważniejszą rzeczą, o którą można walczyć.

I znów walczycie o prawa gejów prostą piosenką popową?

Dotykamy spraw osobistych, a jednocześnie bardzo politycznych. W BWO chcemy śpiewać o związkach międzyludzkich nie dotykając kwestii płci czy preferencji seksualnych. Nasze teksty są neutralne płciowo, nie ma w nich „niej”, nie ma też „jego”. Piosenki mężczyzn śpiewających dla kobiet brzmią dla mnie strasznie przestarzale. To jedno z wielu tabu, które przełamujemy. Zresztą zawsze uwielbiałem łamać tabu. Army of Lovers oznajmiło swego czasu, że nie śpiewamy na własnych nagraniach. Tak naprawdę śpiewaliśmy, ale chcieliśmy zmienić skostniałe reguły przemysłu rozrywkowego. Dziś wciąż uważa się, że 40-latkowie nagrywają tylko dla 40-latków, nawiązując ciągle do Dylana. I że 18-latki śpiewają głupawe piosenki popowe z naiwnymi tekstami, które trafią do gustu 12-latkom. Na przekór temu my nagrywamy inteligentny pop. W BWO 40-latek nagrywa razem z 20-latkami, Abba spotyka się z Kraftwerkiem, a kolejne tabu zostaje przełamane.

Niedługo polska publiczność będzie mogła się o tym przekonać podczas koncertów BWO. Ale do naszej części Europy przyjeżdżasz też czasem w zupełnie innymi charakterze?

Tak, ostatnio pomagałem tworzyć nowy wizerunek Tallina. Zaproponowałem, by było to miasto hanzeatyckie. Co zabawne, w Hanzie było wiele miast, ale jak dotąd żadne z nich nie wykorzystało tego na użytek swojego wizerunku. Tymczasem w internecie wiele osób gra na przykład w gry historyczne z tej epoki. Tallin może stać się dla tych graczy stolicą świata i turystyczną Mekką. Można wykreować punkty na mapie, do których pewni ludzie po prostu będą musieli pojechać.

Czyli na przemianach związanych z globalizacją i rozwojem technologii może skorzystać także Polska? Wydaje się, że raczej tracimy – coraz więcej spośród najlepiej wykształconych młodych ludzi na miejsce swojej przyszłej kariery wybiera metropolie Europy Zachodniej.

Macie problem z homogenicznością. Brak zróżnicowania nie sprzyja innowacyjności. Polacy mają też problem ze swoją tożsamością i nie chodzi tylko o spuściznę po komunizmie. Szwecja i inne kraje skandynawskie zawsze miały tylko jednego wroga, od którego starały się odróżnić: Rosję. Więc stworzyliśmy prozachodnią kulturę, która mówi o nas: „Nie jesteśmy Rosjanami!”. Wy nie chcecie być Rosjanami, ale nie chcecie też być Niemcami. Więc kim? Niemcy nie są katolikami, Rosjanie też nie – zostańmy katolikami! Religia jest dla Was podstawowym źródłem tożsamości. Ale Jan Paweł II już nie żyje! Powinniście iść w innym kierunku, rozwijajcie miasta na bazie modelu „wielki uniwersytet i dużo łatwo dostępnej technologii”. To wystarczy – zarówno ekonomicznie, jak i kulturowo. Wielkie zachodnie miasta wcale nie muszą być najlepszym miejscem do życia. Przecież w Londynie 3 godziny dziennie marnuje się na przejazdy. A Polska wciąż ma na świecie doskonałą markę jeśli chodzi o film czy literaturę. Nie jesteście więc skazani na porażkę. Musicie tylko wykorzystać swoje atuty!