„Halo, tu jesteśmy!” (albo: są conajmniej dwa internety)

Dziennik zasypuje nas bon motami:

„Internet to miejsce wyjątkowo toksyczne” (Piotr Zaremba)

„Internetem rządzą anonimowi donosiciele” (Cezary Michalski)

Czytam kolejne teksty (z niezdrową ekscytacją) coraz bardziej przekonany, że publicyści „Dziennika” korzystają z innego internetu niż ja. I tak chyba rzeczywiście jest – i powinno być. Najwyższa pora wypromować internet w liczbie mnogiej.

Słuszną intuicją wykazał się kiedyś George W. Bush, mówiąc:

„Słyszałem, że pojawiają się plotki w internetach” (wideo)

Piszę to bez przekory – przesadne uogólnianie zazwyczaj jest złym pomysłem, ale w przypadku internetu, który zmaterializował i unaocznił wielką różnorodność wszystkiego na świecie, trzeba wyjątkowo uważać.

Sedno sprawy uchwycił Vagla, pisząc:

Z dziennikarskich komentarzy wyjawia się obraz świata, w którym są tylko oni i banda anonimów, którzy posługują się jedynie wulgaryzmami. Gdyby dziennikarze zaczęli czytać nie tylko swoje własne teksty, ale rozejrzeli się dookoła – znaleźliby sporo materiałów i komentarzy, które odbiegają od wizji szaletu. Ale musieliby zmienić paradygmat. Musieliby uznać, że nie tylko dziennikarz ma coś do powiedzenia i wypowiada to. Instytucjonalna prasa nie ma już monopolu na nazywanie się „mediami”. Tytuły prasowe nie są już organizatorami publicznej debaty (chociaż wciąż chcą, by było inaczej).

Dodałbym jeszcze, że w polskim świecie blogów jakoś nie przyjął się model rozproszony, w którym „blogosfera” to sieć pojedynczych blogów. W zamian mamy sytuację, w której żeby istnieć trzeba być częścią jakiegoś „blogowiska”.

Tu uczciwie przyznam, że poniekąd k20 jest częścią tego trendu – w końcu nasz blog istnieje w ramach portalu „Polityki” (inaczej rzecz się ma z Vaglą, który od dawna, konsekwentnie, jest wolnym strzelcem blogowym. Na szczęście blogi „Polityki” nie są tradycyjnym blogowiskiem – które charakteryzuje się wyraźną barierą pomiędzy „wnętrzem” i „na zewnątrz”. Większość dyskusji, „aktywności blogowej” toczy się więc wewnątrz danej grupy (oraz w odniesieniu, oczywiście, do przekazów „profesjonalnych mediów”.

To oczywiście powoduje homogenizację dyskusji, oraz traktowanie głosów odmiennych od głównego dyskursu danego środowiska za wrogie. Zaremba, symptomatycznie, pisze o „wygnaniu” z Salonu24 osób o nieodpowiednich poglądach. W teorii nie powinno to stanowić żadnego problemu – a jednak praktyka dowodzi, że Polscy blogerzy samodzielnie czują się nieswojo, a ich szanse na bycie zauważonym maleją.

Tu oczywiście nie pomaga praktyka polskich komercyjnych portali, by promować wyłącznie blogi z własnej stajni (chlubnym wyjątkiem są próby takie jak onetowski Blog Roku, który pozostaje „neutralny co do platformy blogowej”).

W wersji radykalnej praktyka ta sprowadza się do niewychylania nosa poza komentarze pod własnymi tekstami. Co ciekawsze, normą jest nieodnoszenie się do komentarzy przez autora tekstu.

*

Zastanawiam się, czemu z uporem maniaka się tym tematem zajmuję. Chyba dlatego, żeby nie oddać pola opiniom, że internet to miejsce toksyczne i idiotyczne. Najwyższa pora na kampanię pozytywną – ta niestety nie będzie równie atrakcyjna medialnie, co „wojna”, którą wieszczy Zaremba.

Odsłonięcie nazwiska Kataryny stało się próbą generalną czy wstępnym bojem przed wielką wojną między zawodowymi dziennikarzami a blogerami.

[Powiało grozą]

*

Osobom zainteresowanym internetami polecam koszulki „I work for the internets”.